woensdag 18 januari 2012

Realiteit---Reality check

Al ruim tien jaar werk ik onder andere voor mensen met een functiebeperking. Mensen die aangeboren beperkingen hebben en niet aangeboren hersenletsel hebben. In mijn werk ben ik altijd naast deze mensen gaan staan en heb zoveel mogelijk vanuit hun mogelijkheden gekeken om hen zo zelfstandig mogelijk te laten functioneren.

Een maand geleden ben ik in het ziekenhuis terecht gekomen. Anderhalve dag en twee nachten heb ik in coma gelegen en toen werd ik wakker. Van de neuroloog mag ik nog geen auto rijden. Volgende week heb ik een controle en dan kijken we verder.

Het idee dat ik misschien iets overhoud aan de coma... Het is niet te bevatten. Concentratie, zoeken naar woorden, stressniveau, allemaal dingen waarin ik van mezelf merk dat het niet is zoals het was... Het is ook net een maand geleden en misschien wil ik wel te snel. De gebeurtenis op zichzelf is al iets wat verwerkt moet worden. Ik moet niet te lang stilstaan bij alles wat er misschien niet meer is, mijn vertrouwen in mijn herstel houden en niet voor anderen gaan denken.

Trots ben ik dat ik weer meer moeder ben. Meer geduld en aandacht kan opbrengen voor die twee boeven. Met ze kan lachen om het kattenkwaad dat ze samen uithalen, elkaar in hun gedrag versterkend!

Blij ben ik dat ik mijn persoontje nog steeds ben. Vanaf het moment dat ik wakker ben geworden, heb ik blijkbaar heel netjes de artsen te woord willen staan, ook al was ik versuft door medicatie en een tijdelijke  erg lage hersenactiviteit.

Boos ben ik dat er mensen via omwegen hun 'bezorgdheid' over mij uiten. Met welk doel? Wie schiet daar iets mee op? Behalve dat het meer stress oplevert! Ik ga er maar vanuit dat het uiteindelijk goed bedoeld was en het een ondoordachte actie was. Zand erover?

Gelukkig ben ik om positieve, lieve, begripvolle, mooie reacties van familie, vrienden en collega's.

2012 wordt een prachtig jaar! Dat is nu al realiteit!





Hard reality?

For over ten years, I have worked for people with disabilities. People who have innate limitations and have not acquired brain injury. In my work I always stand beside these people and have looked much as possible from their ability to help them function as independently as possible.

A month ago I ended up in hospital. One and a half days and two nights I was in a coma and then I woke up. The neurologist told me I can not drive a car yet. Next week I have a check and then we will see how to proceed.

The idea that I might have something left from the coma ... It is beyond comprehension. Concentration, searching for words, stress level, all of which I myself find that it is not as it was ... It's just one month ago and maybe I want things to go too fast. The event itself is already something to be processed. I need not dwell on things that might be lost, keep my faith in my recovery and don't go thinking for others.

I am proud that I'm more and more mother. Have more patience and attention for the two little crooks. With them I can laugh at the mischief they trick together, reinforcing each other in their behavior!

I am glad with the person I still am. From the moment I awoke, I wanted to speak to the doctors in an appropriate way, even though I was stunned by medication and a temporary very low brain activity.

I am angry that people go beind my back because their 'concern' about me. For what purpose? What good does it bring anyone? Besides stress! I will assume that it eventually was meant well and it was a thoughtless action. Shall we just drop the issue?

I am happy for the positive, loving, compassionate, beautiful reactions from family, friends and colleagues.

2012 will be a wonderful year! This is reality!


8 opmerkingen:

  1. Het feit dat al aan het begin is gezegd dat autorijden er nog een tijd niet in zou zitten, is volgens mij een teken dat het binnen de verwachting ligt dat je herstel een tijd duurt. Geef het ook die tijd en wees lief voor jezelf in de tussentijd, je bent al zo ver!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Neem idd de tijd voor je herstel. Maar ik begrijp heel goed dat je snel alles weer wilt doen en kunnen. Het is zo frustrerend als je lichaam niet doet wat jij wilt. En het blijft zo onwerkelijk dat dit je gewoon zomaar kan overkomen ...

    Geniet van twee boefjes!!

    Liefs Marielle

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dank je wel! Het is ook geen dagelijkse kost, maar gedachten die passeren. Mensen met een omweg, bedoel ik zeker niet de lieve bloggers mee! Mensen uit mijn directe omgeving en dit heb ik al tegen deze mensen uitgesproken. No hard feelings.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Bizar, dat juist jij, wie zich met zoveel passie inzet voor (je mede-) mensen met een functiebeperking, daar zelf nauwelijks aan ontsnapte.
    Gelukkig maar!

    Om dat auto rijden moet je je niet te druk maken, dat komt vast in orde.
    Ook niet over het feit, dat je misschien iets overhoud aan de coma, zoals concentratie, het zoeken naar woorden en een mogelijk gewijzigd stressniveau, zoal je zelf aangeeft.
    Ik denk dat ik misschien ook ongeduldig zou zijn, maar gun je herstel een beetje meer tijd.
    Het is immers nauwelijks een maand geleden, dat je lichaam zichzelf nagenoeg geheel had uitgeschakeld omdat er geen mogelijkheid meer bestond om prikkels over te dragen, met die coma als gevolg.

    En natuurlijk moet je de gebeurtenis-op-zich-zelf nog verwerken. Nadat je uit coma kwam wist je amper dat je leefde. Nu realiseer je jezelf steeds beter, wat je is overkomen. En dat is niet gering.

    Het is heel goed, dat je je realiseert, dat je niet te lang stil moet staan bij dingen die er misschien niet meer (voor 100 procent) zijn.

    Fijn om te lezen, dat je voelt "dat je je persoontje" nog steeds bent en dat je zo geniet van je kinderen.
    Na wat je overkomen is, is het fantastisch hoe goed je inmiddels na zo'n korte tijd al bent herteld.
    Maar vooral "dat je je persoontje nog bent", zoal je zelf ook schrijft.

    Je bent wat dat betreft, de oude Froukje.
    De Froukje met zoveel mooie eigenschappen, die maken dat wij, je naasten, wel veel van je moeten houden.
    En zo te merken zijn wij dat niet alleen, maar ook de andere mensen om je heen.

    Ja, 2012 wordt een fantastisch jaar.

    Een blije opa Ed.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Moeilijk hoor, als je niet kan wat je zou willen. Maar het heeft natuurlijk tijd nodig, en volgens mij ben jij heel positief, dat werkt vast ook mee!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik vind het al heel bijzonder dat je blij bent met wat je hebt en niet bij de pakken gaat neer zitten! Respect.....

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Wat een mooi woorden van Opa Ed. Take your time! :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Fijn om deze reacties te lezen.
    Van alle kanten krijg ik zoveel steun!
    Dank je wel.

    BeantwoordenVerwijderen