Maar... ik loop

Ooit liep ik goed en veel. Ik liep 4 keer per week en ik heb een aantal keer een halve marathon gelopen. Startend met een stopwatch, mijn vader als coach op de fiets mee en een trainingsschema in mijn hoofd, waardoor ik van enkele minuten naar een half uurtje hardlopen trainde. 


Daarna ben ik bij een atletiekvereniging gegaan. Bij een vereniging gaat de training veel specifieker. In rijtjes van vier deden we loopscholing: rare pasjes en sprongetjes om je lichaam efficiënt te laten bewegen. Intervaltraining met 'piramides' waarbij je 1-2-3-2-1 minuten hardloopt met daartussen steeds kort rust. Een keer per week een duurloop en verder nog allerlei soorten spelvormen en trainingsvormen zoals Fartleg, waar ik je niet mee zal vermoeien. Ook dingen die je alleen lopend niet zo snel zal doen.


En toen werd ik zwanger van Ravin. Dolgelukkig met mijn kleine reisgenoot, vond ik het hardlopen niet meer prettig aanvoelen. Zeven maanden na Ravin's geboorte (2007) heb ik een 10 km wedstrijdje gelopen. Steken in mijn buik, ergens bij mijn buikspieren, maakten dat ik na deze wedstrijd afhaakte. Want ook al in de trainingen voordien, had ik daar last van.


Najaar 2009  ben ik weer begonnen bij een atletiekvereniging in mijn nieuwe woonplaats. Maar ja. Toen werd ik zwanger van Nox. Sommige zwangere dames kunnen prima hardlopen. Ik niet. Ik vond het geen prettig gedachte die kleine zo door elkaar te schudden. Ik heb er nooit spijt van gehad dat ik tijdens de zwangerschap zo rustig aan deed.


Nu. Ruim een jaar na de geboorte van Nox ben ik weer aan het lopen. Of nog steeds? In mijn hoofd ben ik nooit gestopt. Herstart dit voorjaar met Evy Greyaert die me in het prachtig Vlaams aanmoedigde en het gevoel gaf dat ik niet alleen was. Rondom les 15 heb ik besloten om het verder alleen te proberen. Met mijn loopervaring zou dat geen probleem moeten zijn. 


De discipline en motivatie om je schoenen aan te trekken zijn zo verdomd lastig! Zo ver weg soms! Zwaar teleurgesteld, half hyperventilerend heb ik gezwoegd en ben ik thuis gekomen. De teleurstelling in mijn eigen prestatie woog zo zwaar, dat ik niet het lef had mijn schoenen weer te pakken. Want het zou toch niets worden en het zou toch mega-zwaar aanvoelen.

Een boekje over afvallen middels hardlopen

Een paar weken geleden heb ik besloten om voorwaarden-vrij te lopen. Ik zie wel! Ik doe mijn kleren en mijn schoenen aan en ik loop. Misschien 10 minuten, misschien 1 uur, maar...ik loop. Wandelend, genietend van de vogeltjes, het gras, de paarden in de wei, die patser in zijn pooierbak met knaluitlaat. Heerlijk! Hardlopend, langzaam beginnend, handen laag. Ritme zoeken en niet druk proberen te maken over hoe ver, hoe lang, hoe snel. Ik loop! Hoe dan ook, ik loop!