Nawinteren

Het is nawinter. Net als nazomer, maar dan winter. Met weemoed denken we terug aan de feestdagen, de gezelligheid, de lichtjes. Met smart kijken we vooruit naar de lente, de zon, bloeiende bollen, zingende vogels. Het is een vacuüm. Een niemandsland waarin we liever niet zijn. De één laat de kerstversiering of de lichtjes nog hier en daar zitten. De ander haalt de lente alvast in huis middels bollen en bloemen. De eerste zonnestralen worden enthousiast verwelkomd, zelfs de natuur laat zich voor de gek houden. Bollen schieten uit, takken vertonen bobbeltjes van de eerste knoppen die er straks aankomen.

Het voelt een beetje als mijn seizoen. Ik kijk vooruit naar betere tijden, weet dat er voorheen veel goeds was. Het 'nu' is even doorbijten. Niet slecht, niet zwaar, wel hard werken en hoognodig, om te komen tot wat voorheen goed was. Maar dan nog net iets beter als eerst. Ik sta er met mijn voeten middenin, soms huilend omdat ik het zo graag goed wil doen, maar nog zoekend ben. Soms lachend, omdat ik weet dat ik het wel kan.

Ik omarm de nawinter, het vacuüm. Iets wat even moet, totdat de lente daadwerkelijk is begonnen.