Lopend

Ik loop. Met mijn ene voet voor de andere. Op mijn hoofd staat een koptelefoon van Skull Candy. Shiny! De muziek is fijn en zorgt ervoor dat ik mijn zwoegende ademhaling en stappende voeten niet hoef te horen. Ik kijk, de tijd is voorbij en ik mag wandelen. Gelukkig. Het bos is stil en druilerig, maar geeft beschutting en een fijne lucht om in te ademen. Zacht, aardig (ruikend naar aarde) en niet te koud. Mijn ademhaling wordt rustiger.

Ik kijk weer even op mijn klokje en ik mag weer. Een paar minuten rennen. Zodat ik heel erg buiten adem raak, zwoeg tot de laatste paar seconden, om daarna weer bij te kunnen komen. Mijn trots over mijn hardlopen heb ik ingeslikt. Dat ik nu een paar minuten loop in een tempo waarbij ik denk aan de zuurstof te moeten, terwijl ik datzelfde tempo een paar jaar geleden twee uur lang vol kon houden, is een gegeven waar ik me bij moet neerleggen.

Opstartgroep heet het. Vandaag heb ik gespijbeld en ben ik zelf gaan lopen. Maar de opstartgroep heeft leuke en minder leuke mensen die willen trainen, zodat ze 5 km achter elkaar kunnen hardlopen. Ik wil dat dus ook. En het liefst in minder dan een half uur, maar daar komt mijn trots weer om de hoek kijken. Ik loop, dus ik ben. En ik ben goed bezig. Dat is voldoende. Voor nu.