Al ruim tien jaar werk ik onder andere voor mensen met een functiebeperking. Mensen die aangeboren beperkingen hebben en niet aangeboren hersenletsel hebben. In mijn werk ben ik altijd naast deze mensen gaan staan en heb zoveel mogelijk vanuit hun mogelijkheden gekeken om hen zo zelfstandig mogelijk te laten functioneren.
Een maand geleden ben ik in het ziekenhuis terecht gekomen. Anderhalve dag en twee nachten heb ik in coma gelegen en toen werd ik wakker. Van de neuroloog mag ik nog geen auto rijden. Volgende week heb ik een controle en dan kijken we verder.
Het idee dat ik misschien iets overhoud aan de coma... Het is niet te bevatten. Concentratie, zoeken naar woorden, stressniveau, allemaal dingen waarin ik van mezelf merk dat het niet is zoals het was... Het is ook net een maand geleden en misschien wil ik wel te snel. De gebeurtenis op zichzelf is al iets wat verwerkt moet worden. Ik moet niet te lang stilstaan bij alles wat er misschien niet meer is, mijn vertrouwen in mijn herstel houden en niet voor anderen gaan denken.
Trots ben ik dat ik weer meer moeder ben. Meer geduld en aandacht kan opbrengen voor die twee boeven. Met ze kan lachen om het kattenkwaad dat ze samen uithalen, elkaar in hun gedrag versterkend!
Blij ben ik dat ik mijn persoontje nog steeds ben. Vanaf het moment dat ik wakker ben geworden, heb ik blijkbaar heel netjes de artsen te woord willen staan, ook al was ik versuft door medicatie en een tijdelijke erg lage hersenactiviteit.
Boos ben ik dat er mensen via omwegen hun 'bezorgdheid' over mij uiten. Met welk doel? Wie schiet daar iets mee op? Behalve dat het meer stress oplevert! Ik ga er maar vanuit dat het uiteindelijk goed bedoeld was en het een ondoordachte actie was. Zand erover?
Gelukkig ben ik om positieve, lieve, begripvolle, mooie reacties van familie, vrienden en collega's.
2012 wordt een prachtig jaar! Dat is nu al realiteit!
Hard
reality?
For over ten years, I have worked for people with
disabilities. People who have innate limitations and have not
acquired brain injury. In my work I always stand beside these people
and have looked much as possible from their ability to help them
function as independently as possible.
A month ago I ended up
in hospital. One and a half days and two nights I was in a coma and
then I woke up. The neurologist told me I can not drive a car yet.
Next week I have a check and then we will see how to proceed.
The
idea that I might have something left from the coma ... It is beyond
comprehension. Concentration, searching for words, stress level, all
of which I myself find that it is not as it was ... It's just one
month ago and maybe I want things to go too fast. The event itself is
already something to be processed. I need not dwell on things that
might be lost, keep my faith in my recovery and don't go thinking for
others.
I am proud that I'm more and more mother. Have more
patience and attention for the two little crooks. With them I can
laugh at the mischief they trick together, reinforcing each other in
their behavior!
I am glad with the person I still am. From the
moment I awoke, I wanted to speak to the doctors in an appropriate
way, even though I was stunned by medication and a temporary very low
brain activity.
I am angry that people go beind my back
because their 'concern' about me. For what purpose? What good does it
bring anyone? Besides stress! I will assume that it eventually was
meant well and it was a thoughtless action. Shall we just drop the
issue?
I am happy for the positive, loving, compassionate,
beautiful reactions from family, friends and colleagues.
2012
will be a wonderful year! This is reality!
