We gingen naar de dr. Vogel tuinen. Daar kun je heerlijk spelen!
En wat is er fijner dan eindelijk zonder die dikke jas te kunnen rondrennen en springen!?
zondag 12 mei 2013
maandag 29 april 2013
Lieve Pien
Pino is de jager. Sleepte kikkers, eksters en andere beesten door het kattenluik. Leert de jongens dat ze zachtjes moeten aaien. Praat mauwend, als ze iets wil. Kriebelt met haar snorharen in mijn neus als ik lig uit te slapen.
Oooonip. Pinopius. Pienpienpien, laat je .. zien.
dinsdag 23 april 2013
Kastelen, ridders en lieve jongens
We gingen zondag naar kasteel Muiderslot. Wat een leuk kasteel is dat! En wat een lieve jongens!
zondag 3 maart 2013
Count Your Blessings
Een poosje geleden telde ik wekelijks mijn zegeningen. Ik was het een beetje moe, beloof niet dat ik dit elke week blijf doen, maar het gevoel komt weer een beetje.
Noem me naïef, goedgelovig, zoetsappig. Maar ik geloof echt: De liefde overwint alles.
In elk leven en in elk huwelijk zijn er momenten waarop alles verloren lijkt. Als de basis goed is, de wil er is, dan kom je er uiteindelijk sterker dan voorheen weer uit.
Dit jaar zijn mijn ouders 40 jaar getrouwd. Dit is bijzonder en ik ben er best trots op. Deze mooie kaart kreeg ik de afgelopen week en het bevestigt mijn über-optimistische theorie.
maandag 25 februari 2013
Voorjaarsvakantie voorbij
De jongens gingen uit logeren, mijn lieve man en ik gingen een weekendje weg, er werd lego gebouwd, met auto's gespeeld en ik kocht een bosje tulpen voor mezelf om de aankomende lente te vieren.
Nu is de school weer begonnen en dat is ook weer fijn.
maandag 18 februari 2013
Energie: Samen Delen
Een jaar geleden was ik mijn energie weer aan het opbouwen na in december 2012 in coma te zijn geraakt door hyponatriëmie.
De eerste dagen dat ik wakker was, herstelde ik in grote lijnen. Praten, redelijk lopen, simpele boodschappen begrijpen, dat ging allemaal best snel. Toen ik thuis kwam was alles vreemd en ik mocht nog niet autorijden. Fijne motoriek was nog zoek. Na een gesprek met de neuroloog, waarin hij vooral aan de hand van ons verhaal vaststelde dat ik weer redelijk functioneerde, mocht ik weer autorijden.
In de tijd daarna heb ik gestoeid met concentratie, spanningsbogen, reactievermogen en vooral de onzekerheid over mijn eigen herstel en restverschijnselen. En ook al vertelde iedereen mij dat ik weer helemaal de oude was, nog altijd heb ik het gevoel gehad dat in gesprekken dingen langs me heen gingen. Dat het niet zo snel ging als ik echt wilde. Het werk ging net wat langzamer, ik bleef soms op punten hangen.
Het heeft ook wel positieve effecten, want alles is een kadootje. Niets is vanzelfsprekend. Vooral in het begin kon ik erg emotioneel worden om mooie momenten. Nog steeds zit ik soms met natte ogen te vertellen over een bepaalde groep waar ik mee werk. Gewoon, omdat het me raakt. Ook als er berichten zijn over twee lieve vrienden, met wie het niet zo goed gaat, dan doet mij dat ontzettend veel. Meer dan voor mijn ziekenhuisopname.
Wat mij laatst raakte en wat ik wil delen is ouders van kinderen die heel ziek zijn. Kinderen met een energiestofwisselingsziekte. Van de ouders van twee van deze kinderen mag ik af en toe het verhaal horen of lezen. De strijd tegen deze ziekte is zo oneerlijk. Elke week worden er twee babies geboren met deze aandoening. Op Mont Ventoux On Wheels kun je meer lezen over de ziekte en deze prachtige actie.
Iedereen die kinderen heeft, kent het gevoel dat je bekruipt als je kind net iets zieker is dan een griepje. Dat je twijfelt of je naar een huisartsenpost moet gaan, of dat je ziet dat je kind pijn heeft en je kunt er niets tegen doen. Deze machteloosheid, dit knagende gevoel, hebben de ouders van deze kinderen altijd.
Mijn eigen fitheid, gezondheid, ben ik nu weer aan het opbouwen. Zodanig dat ik straks met een groep jongeren de Mont Ventoux kan beklimmen. Mijn energie bouw ik op, om geld op te halen voor de kinderen (en ouders) die geen energie hebben.
Ik heb als doel om 1000 euro aan sponsorgeld binnen te halen. Dat ga ik doen door mobielhoesjes, cols, sjaals te breien en te haken en door simpelweg om sponsoring te vragen. Mijn wandelschoenen heb ik al gesponsord gekregen. Mooi begin! Wil je mij sponsoren? Dan kun je een bedrag overmaken op rekeningnummer 3014.29.901 t.n.v. Mont Ventoux On Wheels onder vermelding van Froukje.
(In de wetenschap dat dit een lange lap tekst is, plaats ik het toch. Het schetst een achtergrond en ik zal snel weer kortere, leesbaarder stukken plaatsen.)
De eerste dagen dat ik wakker was, herstelde ik in grote lijnen. Praten, redelijk lopen, simpele boodschappen begrijpen, dat ging allemaal best snel. Toen ik thuis kwam was alles vreemd en ik mocht nog niet autorijden. Fijne motoriek was nog zoek. Na een gesprek met de neuroloog, waarin hij vooral aan de hand van ons verhaal vaststelde dat ik weer redelijk functioneerde, mocht ik weer autorijden.
In de tijd daarna heb ik gestoeid met concentratie, spanningsbogen, reactievermogen en vooral de onzekerheid over mijn eigen herstel en restverschijnselen. En ook al vertelde iedereen mij dat ik weer helemaal de oude was, nog altijd heb ik het gevoel gehad dat in gesprekken dingen langs me heen gingen. Dat het niet zo snel ging als ik echt wilde. Het werk ging net wat langzamer, ik bleef soms op punten hangen.
Het heeft ook wel positieve effecten, want alles is een kadootje. Niets is vanzelfsprekend. Vooral in het begin kon ik erg emotioneel worden om mooie momenten. Nog steeds zit ik soms met natte ogen te vertellen over een bepaalde groep waar ik mee werk. Gewoon, omdat het me raakt. Ook als er berichten zijn over twee lieve vrienden, met wie het niet zo goed gaat, dan doet mij dat ontzettend veel. Meer dan voor mijn ziekenhuisopname.
Wat mij laatst raakte en wat ik wil delen is ouders van kinderen die heel ziek zijn. Kinderen met een energiestofwisselingsziekte. Van de ouders van twee van deze kinderen mag ik af en toe het verhaal horen of lezen. De strijd tegen deze ziekte is zo oneerlijk. Elke week worden er twee babies geboren met deze aandoening. Op Mont Ventoux On Wheels kun je meer lezen over de ziekte en deze prachtige actie.
Iedereen die kinderen heeft, kent het gevoel dat je bekruipt als je kind net iets zieker is dan een griepje. Dat je twijfelt of je naar een huisartsenpost moet gaan, of dat je ziet dat je kind pijn heeft en je kunt er niets tegen doen. Deze machteloosheid, dit knagende gevoel, hebben de ouders van deze kinderen altijd.
Mijn eigen fitheid, gezondheid, ben ik nu weer aan het opbouwen. Zodanig dat ik straks met een groep jongeren de Mont Ventoux kan beklimmen. Mijn energie bouw ik op, om geld op te halen voor de kinderen (en ouders) die geen energie hebben.
Ik heb als doel om 1000 euro aan sponsorgeld binnen te halen. Dat ga ik doen door mobielhoesjes, cols, sjaals te breien en te haken en door simpelweg om sponsoring te vragen. Mijn wandelschoenen heb ik al gesponsord gekregen. Mooi begin! Wil je mij sponsoren? Dan kun je een bedrag overmaken op rekeningnummer 3014.29.901 t.n.v. Mont Ventoux On Wheels onder vermelding van Froukje.
(In de wetenschap dat dit een lange lap tekst is, plaats ik het toch. Het schetst een achtergrond en ik zal snel weer kortere, leesbaarder stukken plaatsen.)
zaterdag 26 januari 2013
Abonneren op:
Posts (Atom)