Liever Sportiever: Tennis

Tennis leek mij leuk. Een spelletje doen met een balletje. André Agassi sprak altijd al tot mijn verbeelding. Zijn punkrock imago en underdog positie. Toch kwam het er bij mij nooit van om echt op tennis te gaan. Ik ben namelijk niet zo goed met balspelen.

Ik ben het type dat bij de gymles op school altijd als laatste gekozen werd na het 'poten'.  Mijn ouders deden mij na de vervloekte zwemles (ik heb alleen diploma A en ik verfoei zwembaden) op gymnastiek. Dat zou mijn motoriek wat verbeteren. Na de gymnastiek ging ik een paar jaar op paardrijden. Tja, laat dat dier maar sjouwen. Echt heel sportief is het daarbij ook niet.

Op de middelbare school vond ik gym, volleybal, basketbal allemaal behoorlijk stom en ik kon er niets van. Rondjes rennen rond het grasveld was het dieptepunt. Dat was de conditietest, waarbij je de rondjes moest tellen en daarvoor kreeg je dan een cijfer. Keelpijn, pijn in mijn zij, ik stierf een duizend doden. Sport was niet aan mij besteed.

Na het paardrijden deed ik lang niets aan sport. Logisch toch?

Toen ik ongeveer 25 jaar was, begon ik met hardlopen in het bos. Ik had een schema van internet gehaald. 1 minuut rennen, twee minuten wandelen. Daarmee begon het. Geregeld sprak ik af met mijn vader en die fietste dan gezellig met me mee. Toen ik een beetje een basis had, ging ik bij de atletiekvereniging en toen bouwde ik mijn conditie goed op. Voor hardlopen hoef je ook niet bijzondere talenten te hebben, behalve doorzettingsvermogen.

Maar terug naar tennis: op vakantie ging het mij redelijk af en ik vond het leuk. Na een paar pogingen om vriendinnen mee te krijgen, trok ik de conclusie dat ik dan maar alleen moest gaan. Vanavond ga ik voor het eerst naar tennisles. Ik voel me weer een beetje dat meisje dat als laatste werd gekozen, onhandig en onzeker. Ach, we zullen het zien. Ik hou jullie op de hoogte.

I thought tennis would be fun. A game with a ball. Andre Agassi always had a sense of wonder. His punkrock image and underdog position. Still I didn't get to start playing tennis. I'ts because I'm not so good at playing ball. 


I'm the type who got picked last at sports at school. My parents sent me to gymnastisc (after I had those damn swimming lessons, I hate swimmingpools). This would improve my locomotion somewhat. After that I went horsebackriding for a few years. Let the animal do all the work. It's not a very sportive sports anyway. At secondary school I thought playing volleyball, basketball were stupid and I was very poor at it. Running rounds around the grass was the absolute worst. It was a test of fitness. We had to count the rounds and we got a grade based on that. Sore throat, sore side, I died a thousand times. Sports wasn't meant for me.


After horsebackriding I did nothing with sports for a long time. For obvious reasons.


When I was about 25 years, I started running in the forest. I had a scheme from the internet. 1 minute running, 2 minutes walking. That's how it started. Often I called my dad and he cycled alongside. When I could run for a bit without collapsing, I joined an athletics club and I built up my condition and fitness. To go running one doesn't need special skills, except perseverance.


But back to tennis: on a holiday it went pretty well and I liked it. After a few attempts to get friends to join me, I came to the conclusion I had to go by myself. Tonight I'll be going to my first tennis lesson. I feel like thet girl again who got picked last at school, clumsy and uncertain. Ah well, we shall see. I'll keep you posted.