Ravin zei vorige week: "Mam, als je in de hemel bent, dan ga je dood he?"
Hmmm. Lastig onderwerp. Met dit soort dingen vraag ik altijd van wie hij dit heeft gehoord. Van Ali. Juist... "Mensen die geloven in God, die geloven dat je, als je goed leeft, in de hemel komt na je dood. Maar wij geloven dat niet." Ik ben zo blij dat Ravin nuchter tegen dit soort dingen aankijkt, want het is nogal een boodschap!!! Hij vond het prima zo.
Maar ja. De hemel... Wat houdt dat in? Ik ben christelijk opgevoed en dat is prima. Toen ik klein was, had ik een beeld van de hemel, met wolken, mensen in lange witte jurken en verder niks. Een soort niksigheid, waar je ook niets hoeft te doen. Als ik er nu over nadenk, over dat beeld, dan is de hemel maar saai! Geen ambities, geen uitdagingen...
Geen kritiek op de mensen die geloven dat er een hemel is. Ik ken genoeg leuke en lieve mensen die daar volledig in geloven en natuurlijk beoordeel ik de persoon niet om diens gedachtengoed. Een klein beetje kritisch sta ik wel tegenover de motivatie om goed te doen, om een goed leven te leiden, namelijk om in de hemel te komen. Een poosje terug was er een programma over een vrij radicale groep christenen in de VS. Zij gaven aan te geloven op hun wijze, zo te leven, omdat ze anders zullen branden in de hel, op het heetste plekje daar... Is het dan niet gewoon egoïstisch om goed te doen, goed te leven, alléén omdat je daarom in de hemel komt?
Het is een ingewikkeld vraagstuk, waar ik nu, zo ff op de bank, niet veel zinnigs op kan zeggen. Behalve misschien: "Het is hier toch een hemel op aarde? Zo fijn als wij het hebben?"
